Μπρος στα μάτια της στροβιλίστηκε μια πεταλούδα. Κίτρινη, μικρή, εύθραυστη, πετούσε έτσι ξεδιάντροπα μπροστά της. Μπροστά σε όλους. Όμως μόνο εκείνη την κοιτούσε. Την ακολούθησε με το βλέμμα της. Συνέχισε ν\' αφήνεται. Μια κοντά της, μια μακριά της. Δεν την είδε να πετά, μόνο να χορεύει άτσαλα στον αέρα, μικροσκοπική, ευάλωτη, αψηφώντας την κίνηση, το νέφος, το θόρυβο του δρόμου. Ενός δρόμου που μόνο μια πεταλούδα δεν μπορούσες να περιμένεις να δεις να πετά. Την είδε να υψώνεται, να υψώνεται κι άλλο και τρόμαξε ότι θα την έχανε. Ο κόσμος είχε βουβαθεί γύρω της από τούτο το ανέμελο, αθώο πέταγμα. Έτρεξε πίσω της. Φρεναρίσματα, φωνές, κορναρίσματα, έχασε το βήμα της, βγήκε από την πορεία της, στροβιλίστηκε μαζί με την πεταλούδα στον αέρα. Μια στροφή, μια σφυριά στο κεφάλι το τελευταίο που ένιωσε κι η πεταλούδα χάθηκε.